Δημήτρης Δασκαλάκης: “Κατά την σημερινή όμως εποχή που χαρακτηρίζεται από την μεγάλη αποστασία και το εκκοσμικευμένο φρόνημα, ως μεταδοτικός ιός έχει μολύνει σχεδόν ολοκληρωτικά τον κλήρο και τον λαό, οι αρχιερείς εμφανίζονται «ως μισθωτοί» που στερούνται του αρχαίου εκκλησιαστικού φρονήματος και ήθους, ανταλλάσσοντας αδιακρίτως φιλοφρονήσεις και δώρα με τους εκπροσώπους της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και θυσιάζοντας το ποίμνιό τους στην λατρεία του εμβολίου.
Η υποχρεωτική χρήση της μάσκας, τα αντισηπτικά, τα συνεχή και επαναλαμβανόμενα ράπιντ τεστ, οι ισχυρές συστάσεις για εμβολιασμό, έχουν μετατρέψει την εκκλησία, δηλ. τον Οίκο του Θεού, σε κοινόχρηστο χώρο δημόσιας υπηρεσίας.“
Άγιος Λουκάς ο Ιατρός (τα τελαυταία του λόγια): «Παιδιά μου πολύ σας παρακαλώ, ντυθείτε με την πανοπλία που δίνει ο Θεός, για να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τα τεχνάσματα του διαβόλου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πονηρός είναι. Δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους, αλλά με αρχές και εξουσίες, δηλαδή με τα πονηρά πνεύματα. Προσέξτε!
Τον διάβολο δεν τον συμφέρει να δεχθεί κανείς την ύπαρξή του, να σκέφτεται και να αισθάνεται ότι είναι κοντά στον άνθρωπο. Ένας κρυφός και άγνωστος εχθρός είναι πιο επικίνδυνος από έναν ορατό εχθρό. Ω πόσο μεγάλος και τρομερός είναι ο στρατός των δαιμόνων!”
Αναρωτιέμαι με θλίψη και οργή, διαβάζοντας αυτό το εξαιρετικό άρθρο του κ. Δημήτρη Δασκαλάκη, πόσο λίγοι είναι οι μητροπολίτες που στήριξαν τους συνανθρώπους μας και δεν παρεδόθησαν στην πολιτική εξουσία, με χρηματικά ανταλλάγματα μάλιστα για να κρατήσουν τις εκκλησιές μας κλειστές…
Εύχομαι οι ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΜΑΣ, να πληρώσουν πολύ ακριβά την ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΤΟΥΣ.
Καλλιόπη Σουφλή
Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών
«Να πίνετε αγιασμό, όσο πιο συχνά μπορείτε. Αυτό είναι το καλύτερο και αποτελεσματικότερο φάρμακο. Μιλάω όχι μόνο ως ιερέας, αλλά ως ιατρός. Από την εμπειρία μου στον τομέα της Ιατρικής».
Άγιος Λουκάς ο Ιατρός, Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας.
(Η ανωτέρω συμβουλή δεν προβάλλεται συχνά από τα εκκοσμικευμένα χείλη των επισκόπων οι οποίοι ακολουθούν πειθήνια τις υποδείξεις μιας στρατευμένης και ακριβοπληρωμένης επιστήμης που προωθεί την πολιτική του παγκόσμιου εμβολιασμού).
Θλιβόμαστε ιδιαίτερα και πικραινόμαστε από την στάση της Διοικούσας Εκκλησίας της Ελλάδας η οποία ασκεί αφόρητες πιέσεις, φανερές ή κρυφές, στα παιδιά της, δηλ. σε ιερωμένους αλλά και σε λαϊκούς προκειμένου να εμβολιαστούν με πειραματικά και εν δυνάμει υγειοβλαπτικά φαρμακευτικά προϊόντα, ενώ την ίδια στιγμή παραμένουν ακόμη άγνωστες οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες παρενέργειες και επιπτώσεις του εμβολιασμού στην ανθρώπινη υγεία.
Εκ της θέσεως αυτής, είμαστε ωστόσο υποχρεωμένοι να υπενθυμίσουμε στα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου ότι ο αληθινός και γνήσιος ποιμένας του Χριστού (και όχι εκείνος που εμφανίζεται στους καλοπροαίρετους και αφελείς, ως προβατόσχημος λύκος) σέβεται την ελεύθερη και αβίαστη επιλογή εκάστου ανθρώπου ενώ οφείλει να απέχει συνειδητά από κάθε πράξη ή λόγο που αποσκοπεί στην υποταγή της συνειδήσεως και στην εξουδετέρωση της ατομικής βούλησης του ανθρωπίνου προσώπου.
Στην δισχιλιετή εκκλησιαστική ιστορία και παράδοση υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα ασυμβίβαστων Ορθόδοξων Ιεραρχών που ήλεγξαν με αποφασιστικότητα και σθένος αλλά και με κίνδυνο της ζωής τους, κάθε κρατική αυθαιρεσία, αδικία και ηθική παρεκτροπή των πολιτικών αρχόντων, αποτελώντας παραδείγματα απαράμιλλου εκκλησιαστικού ήθους και ορθόδοξης βιοτής για τον πιστό λαό.
Στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (κεφ. ι΄, στίχοι 11-13), παρέχεται από την αψευδή γραφίδα του Ευαγγελιστού της Αγάπης ο ορισμός του καλού Ποιμένος όπου αναφέρονται χαρακτηριστικά τα εξής: «ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπὲρ των προβάτων. Ο μισθωτός δε και ουκ ων ποιμήν, ου ουκ εισί τα πρόβατα ίδια, θεωρεί τον λύκον ερχόμενον και αφίησι τα πρόβατα και φεύγει και ο λύκος αρπάζει αυτά και σκορπίζει τα πρόβατα. Ο δε μισθωτός φεύγει, ότι μισθωτός εστί και ου μέλει αυτώ περί των προβάτων».
Κατά την σημερινή όμως εποχή που χαρακτηρίζεται από την μεγάλη αποστασία και το εκκοσμικευμένο φρόνημα, ως μεταδοτικός ιός έχει μολύνει σχεδόν ολοκληρωτικά τον κλήρο και τον λαό, οι αρχιερείς εμφανίζονται «ως μισθωτοί» που στερούνται του αρχαίου εκκλησιαστικού φρονήματος και ήθους, ανταλλάσσοντας αδιακρίτως φιλοφρονήσεις και δώρα με τους εκπροσώπους της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και θυσιάζοντας το ποίμνιό τους στην λατρεία του εμβολίου.
Υπάρχει ένας συγκεκριμένος αρχιερέας ο οποίος στην προσπάθειά του να εξουδετερώσει τις πνευματικές αντιστάσεις και αντιρρήσεις των πιστών ανθρώπων της Εκκλησίας εν σχέσει προς τον εμβολιασμό, επικαλείται διαρκώς και με πείσμονα προπαγανδιστική διάθεση τον Άγιο Λουκά τον Ιατρό (η Εκκλησία μας τιμά την αγία του μνήμη στις 11 Ιουνίου) και τον προβάλλει ως το τέλειο πρότυπο πίστης και επιστήμης, στο πρόσωπο του οποίου συνυπάρχουν αρμονικά η βαθιά πίστη στον Θεό και η προσήλωση στην επιστημονική έρευνα.
Ο συγκεκριμένος Μητροπολίτης επιλέγει σκόπιμα ορισμένα περιστατικά του βίου του Αγίου Λουκά τα οποία παρερμηνεύει προκειμένου να στηρίξει τον εμβολιαστικό φανατισμό του, αποσιωπώντας εσκεμμένα να αναφερθεί στην συνολική μαρτυρική παρουσία του Αγίου, ως διωκόμενου Ορθόδοξου Επισκόπου και παραλείποντας να εστιάσει στο γεγονός ότι οι ταλαιπωρίες και οι θλίψεις που δοκίμασε στην ζωή του οφείλονταν όχι ασφαλώς στην ιατρική του ιδιότητα αλλά στην ασυμβίβαστη χριστιανική του πίστη και στην αποφασιστικότητά του να υπερασπιστεί με κάθε τίμημα την χλευαζόμενη Ευαγγελική Αλήθεια.
Γιατί ολόκληρη η ζωή του Αγίου Λουκά του Ιατρού υπήρξε μια μαρτυρική πορεία πόνου, φυλακίσεων, διώξεων και εξορίας από ένα άθεο και αντίχριστο καθεστώς, το οποίο τιμούσε τον Άγιο ως ιατρό, ενώ την ίδια ώρα τον κατεδίωκε ως πιστό Χριστιανό, αφού του απαγόρευε να διδάσκει στο πανεπιστήμιο φορώντας το ράσο και επιστήθιο σταυρό, χωρίς όμως κατ΄ελάχιστον η ιατρική ιδιότητά του να επισκιάσει την ακλόνητη αγάπη που έτρεφε για τον Χριστό και χωρίς οι απειλές και οι απαγορεύσεις των αρχών να λυγίσουν το ομολογιακό φρόνημά του.
Όσοι αξιοποιούν προπαγανδιστικά τον βίο του Αγίου Λουκά αποκρύπτουν την μεγάλη αλήθεια ότι ο Άγιος επέλεξε να χειροτονηθεί επίσκοπος εν μέσω ενός πρωτοφανούς διωγμού που είχε εξαπολύσει το άθεο καθεστώς των μπολσεβίκων χωρίς ο ίδιος να συνυπολογίσει τις αντιδράσεις της αντίθεης εξουσίας (άραγε ποιος από τους σημερινούς μητροπολίτες θα αποτολμούσε να πράξει κάτι ανάλογο;) γιατί μέσα του βάρυνε η κλήση του Ευαγγελίου να γίνει «θεριστής του Χριστού» και καθ΄όλη την διάρκεια της επισκοπικής του διακονίας αρνήθηκε να υπακούσει στις παράνομες και παράλογες εντολές των αρχών που προσέκρουαν στην θρησκευτική του πίστη και συνείδηση.
Αυτοί που διαρκώς επικαλούνται τον Άγιο Λουκά προσκολλώνται με τυπική φαρισαϊκή διάθεση στις διδαχές του χωρίς να ενστερνίζονται το βαθύτερο νόημα του μαρτυρικού του βίου που συμπυκνώνεται στην ανιδιοτελή και θυσιαστική αγάπη του Αγίου για την Εκκλησία και τα λογικά πρόβατα του Χριστού.
Γιατί ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός δεν αγίασε για την προσφορά του στην Ιατρική Επιστήμη, που υπήρξε πράγματι τεράστια, αλλά γιατί στάθηκε ελεύθερος και ατρόμητος απέναντι σε κάθε απειλή και εκβιασμό της ανάλγητης και αντίθεης κρατικής εξουσίας και κατέδειξε πως μπορεί ένας άνθρωπος να παραμείνει ελεύθερος και δυνατός απέναντι σε οποιοδήποτε καθεστώς δουλείας, συμμόρφωσης και επιτήρησης.
Επομένως ερωτάται, ποιοι από τους σημερινούς μητροπολίτες που διαρκώς επικαλούνται και μνημονεύουν τον Άγιο Λουκά τον Ιατρό, έχουν ορθώσει το ανάστημά τους στο καθεστώς εμβολιαστικής δουλείας που επιβάλλεται στις μέρες μας;
Ο αληθινός όμως ποιμένας του Χριστού οφείλει να διαχωρίζει την θέση του και να μην συμμετέχει άμεσα ή έμμεσα στην άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής αλλά πρέπει να μεριμνά για την πνευματική προκοπή του πιστού λαού, θέτοντας τον εαυτό στην διακονία του ποιμνίου και όχι του εμβολίου.
Μερικοί από τους σύγχρονους μητροπολίτες αλλότριοι προς το πνεύμα της θυσιαστικής αγάπης, έχουν μεταβληθεί σε διαπρύσιους κήρυκες του εμβολιασμού και αντί να ελέγχουν (όπως θα έπραττε ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός) την κρατική εξουσία που επιβάλλει την επιστημονική αιχμαλωσία και τον εξανδραποδισμό του Ανθρώπου στα άνομα και απάνθρωπα κελεύσματα των διαχειριστών της υγειονομικής κρίσης, εναγκαλίζονται και χαριεντίζονται μαζί της, αδιαφορώντας για το ποίμνιο που τους εμπιστεύθηκε ο Χριστός και απολαμβάνοντας την εφήμερη και μάταιη δόξα που τους προσφέρει η συναναστροφή με τους πολιτικούς άρχοντες.
Όμως η επιβλητική αγιογραφική απεικόνιση του Αγίου Λουκά στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα γενναίου και αδούλωτου φρονήματος αφού μας λέγει: «τη ελευθερία ουν, Χριστός ημάς ηλευθέρωσε, στήκετε, και μη πάλιν ζυγώ δουλείας ενέχεσθε» δηλ. μείνετε σταθεροί στην ελευθερία με την οποία μας ελευθέρωσε ο Χριστός και μην υποκύπτετε πάλι σε ζυγό δουλείας. (Αποστόλου Παύλου, Επιστολή Προς Γαλάτας, κεφ. Ε΄, στίχος 1).
Ορισμένοι πάλι μητροπολίτες διατυπώνουν την θέση ότι πρέπει να ακούμε την επίσημη εκκλησία και όχι τις μεμονωμένες φωνές.
Ο καθοριστικός όμως και κρίσιμος παράγοντας που θα ρυθμίσει την συμπεριφορά μας είναι αν η επίσημη εκκλησία ορθοτομεί τον λόγο της Αληθείας.
Αξίζει να επισημανθεί με έμφαση ότι η αλήθεια και η γνώση κατακτώνται μέσα από την πολυφωνία, την ελευθερία της έκφρασης, την επιστημονική διχογνωμία, την σύνθεση των διαφορετικών απόψεων και όχι με την αποφυγή του διαλόγου, τον χλευασμό, την ειρωνεία και απαξίωση της διαφορετικής γνώμης.
Η επίσημη εκκλησία σφάλλει δυστυχώς και πλανάται στο ζήτημα του εμβολιασμού των πιστών, όπως τούτο άλλωστε εύλογα συνάγεται από την επίμονη, ακατανόητη και συστηματική άρνησή της να διαλεχθεί δημόσια με όρους ισηγορίας και δικαιοσύνης με την πλευρά των διαφωνούντων για την ασφάλεια, την αποτελεσματικότητα και την ανοσιακή προστασία των εμβολίων που προκαλούν σημαντικές πνευματικές, κοινωνικές και ιατρικές συνέπειες στην πορεία της ζωής ενός ανθρώπου και ως εκ τούτου υπό τις διαγραφόμενες συνθήκες, δεν στοιχειοθετείται σε καμία περίπτωση η υποχρέωση του πιστού λαού να ακολουθήσει τις συστάσεις και υποδείξεις της.
Ορισμένοι μητροπολίτες αξιώνουν παπικώ φρονήματι μία τυφλή, απροϋπόθετη και αδιάκριτη συμμόρφωση και υποταγή των ανθρώπων στην επισκοπική τους αυθεντία, η οποία όμως δεν προσιδιάζει στο πιστό πλήρωμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά περισσότερο σε οπαδούς πολιτικού κόμματος που ακολουθούν πειθήνια τον εκάστοτε αρχηγό, ενώ ο ενσυνείδητος Ορθόδοξος Χριστιανός οφείλει να αγωνίζεται με σθένος και αποφασιστικότητα για την περιφρούρηση της Ορθόδοξης Πίστης και την απαρασάλευτη τήρηση της Ιεράς Παράδοσης.
Το χρέος και η ευθύνη του πιστού λαού του Θεού για την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας επισημαίνεται στην ιστορική εγκύκλιο του 1848 των Πατριαρχών της Ανατολής σύμφωνα με την οποία ορίζεται ότι : «Παρ΄ημίν ούτε Πατριάρχαι, ούτε Σύνοδοι εδυνήθησαν ποτέ εισαγαγείν νέα, διότι ο υπερασπιστής της Θρησκείας εστίν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο λαός, όστις εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τω των Πατέρων αυτού».
Όπως είχε πει προσφυώς ο όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Ἡ Εκκλησία δεν είναι καράβι του κάθε Επισκόπου, να κάνει ό,τι θέλει». (Ισάακ Ιερομονάχου, Βίος Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Άγιον Όρος 2009, Ιερόν Ησυχαστήριο «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωση Χαλκιδικής, σελ. 731).
Επομένως το αποφασιστικό κριτήριο καθορισμού της συμπεριφοράς του πιστού λαού έναντι της διοικούσας εκκλησίας είναι αν ο λόγος της γλυκαίνει, δροσίζει, αναπαύει και πληροφορεί μυστικά τις καρδιές των ανθρώπων.
Η υποχρεωτική χρήση της μάσκας, τα αντισηπτικά, τα συνεχή και επαναλαμβανόμενα ράπιντ τεστ, οι ισχυρές συστάσεις για εμβολιασμό, έχουν μετατρέψει την εκκλησία, δηλ. τον Οίκο του Θεού, σε κοινόχρηστο χώρο δημόσιας υπηρεσίας.
Όποιος αναπαύεται από την σημερινή εμφάνιση των Ιερών Ναών ας συνεχίζει να πηγαίνει, όσοι όμως επιδιώκουν την επαναφορά της Εκκλησίας στο αρχαίο της κάλλος, γιατί πρέπει να διώκονται και να στιγματίζονται ως αρνητές και φονταμενταλιστές;
Στο πλαίσιο κάθε δημοκρατικής ευνομούμενης πολιτείας, η διατύπωση διαφορετικής γνώμης, θέσης ή άποψης είναι απολύτως θεμιτή και συμβατή με την συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία της έκφρασης.
Όταν διατυπώνεται μια πρόταση με εκκλησιαστική, θεολογική και ιατρική τεκμηρίωση, η οποία όμως δεν ευθυγραμμίζεται με την επίσημη θέση της Εκκλησίας της Ελλάδας, τότε σε αυτή την περίπτωση για την άρση του κοινωνικού αδιεξόδου, πρέπει να αναλαμβάνεται η πρωτοβουλία για την διεξαγωγή ενός δημοσίου, ελεύθερου, ανοιχτού και δημοκρατικού διαλόγου με την αντιπαράθεση επιστημονικών στοιχείων και δεδομένων, ώστε να αποτραπεί η διαμόρφωση κλίματος πόλωσης και διχασμού μέσα στην κοινωνία.
Με θλίψη όμως παρατηρούμε ότι η διαφοροποιημένη (εν σχέσει προς το επίσημο υγειονομικό αφήγημα της κυβέρνησης) επιστημονική έκφραση γνώμης και άποψης για το κρίσιμο ζήτημα του εμβολιασμού, πυροδοτεί κοινωνικές εντάσεις, πάθη και φανατισμό, τούτο συνιστά μια πολύ ισχυρή ένδειξη διολίσθησης της κοινωνίας σε έναν μεσαιωνικό σκοταδισμό με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά που απειλεί να εξαφανίσει την ελευθερία της σκέψης, της έκφρασης και της επιστημονικής έρευνας.
Η μαρτυρία της προσωπικής συνείδησης, το εκκλησιαστικό ήθος και η αμετακίνητη ομολογιακή στάση του Αγίου Λουκά του Ιατρού που έζησε σε μια θυελλώδη και σκοτεινή περίοδο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, κατά την οποία η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης, το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης ήταν έννοιες απαγορευμένες και υπό διωγμό, αποτελούν για την σημερινή δυστοπική εποχή του άκρατου εμβολιασμού και της ψηφιακής επιτήρησης, μία ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης, θάρρους και αγωνιστικού φρονήματος.
Σήμερα επαναλαμβάνεται από ένα υγειονομικό ολοκληρωτικό καθεστώς με επιστημονικά μελετημένο και οργανωμένο τρόπο, η ίδια ακριβώς προσπάθεια του απώτερου παρελθόντος που αποσκοπεί στην εξουδετέρωση της ελεύθερης βούλησης, στην απεμπόληση του αυτεξουσίου και στην υποταγή του ανθρώπου στην λατρεία όχι του κόμματος αλλά της επιστήμης.
Η μαρτυρία του Χριστού που έδωσε ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός μέσα σε ένα καθεστώς στρατευμένης αθεϊας να αποτελέσει για εμάς κίνητρο και στήριγμα ακλόνητο, ώστε να δώσουμε άφοβα την δική μας μαρτυρία συνειδήσεως μέσα στο σκοτάδι του κοινωνικού φόβου και της ψυχολογικής τρομοκρατίας που επιβάλλει το σύγχρονο καθεστώς υγειονομικής τυραννίας.
Ετικέτες: ΑΡΘΡΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ, ΕΜΒΟΛΙΟ, ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ, ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ
